Life is a Lady

Herman de Coninck

Het ergste zijn herinneringen
aan geluk. Het zoeken naar één foto
haalt je huis overhoop
zoals het zoeken naar jezelf
jezelf, zoals een glimlach
je gezicht.

Je sliep, arm om me heen,
zoals bergen een aai van  de zee
in een baai leggen.
Die foto.

Zee haalt zee overhoop.

Herman de Coninck

Je te raconterai
L'histoire de ce roi
Mort de n'avoir pas
Pu te rencontrer.

Jacques Brel

Exact tien jaar geleden stierf Herman de Coninck. Het verhoogde natuurlijk zijn status van cultfiguur. Zo neerzijgen op straat. In Lissabon dan nog. Plots, veel te jong.
Wat mij betreft had hij echter nog een aantal jaren verder mogen spelen met taal.

Zal ik niet kunnen zwijgen over
je benen die me ontvangen met
open armen?

Of zal ik vertellen hoe de gedachte van een
verre koning aan jou door een tovenaar
is veranderd in de maan?

En zullen mijn handen zo zacht gaan liggen
op je borsten als sneeuw op de
mooiste bergen die ik ooit heb gezien?

Ja.


P.S. Zijn dochter publiceert heel vroege gedichten van hem. Interview vanmiddag op Neon, Radio 1.
P.S. 2: Zie ook hier. En in alle bescheidenheid (hmm) ook hier en hier.

Ga nu maar liggen, liefste, in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.

Rutger Kopland

 

Je hebt het vredige landschap verstoord,
het gehucht lag te slapen, je liep er door
en het werd wakker. Meewarige witte gezichten
achter vitrages hebben me stap voor stap
gevolgd, argeloze kinderen me woord voor
woord uitgelachen, hofhonden braken los
in uitzinnig geblaf, vee dat dieper leek
te slapen dan de dood verrees in zwart
lakense pakken en snoof van woede en
de rivier reikte gretig over zijn oevers
naar de dijk waarop ik liep.

Ik had je tegen willen houden
willen schreeuwen blijf blijf
kom terug, maar toen ik riep
was het een groet, toen ik je greep
was het een gebaar van afscheid,
toen ik je gezicht zocht waren
mijn ogen vochtig en kon ik
een onbeduidend detail aan
de horizon niet loslaten.

Rutger Kopland

"Lentegedicht III" uit: Het orgeltje van Yesterday

Er is een deel van mij in de Ardennen blijven steken
Een ander stuk ligt in Italië aan zee
Weer een ander deel is in Les Landes gebleven
Ik neem steeds minder van mezelf nog mee

Zo heb ik als ik weg ben te weinig mee van mij
Zodat ik daar niet lang kan blijven
En ik terug moet naar daar waarvan ik kwam
Om dan weer thuis te weten dat waar ik heb gezeten
Ook deze keer natuurlijk z'n deel weer van me nam

Er is een deel van mij in jouw ogen blijven steken
Een ander stuk zit in de lijnen van je huid
Weer een ander deel is in je handen gebleven
Met steeds minder van mezelf kom ik uit

Zo heb ik als ik weg ben te weinig mee van mij
Zodat ik niet lang weg kan blijven
Zonder dat er iets gebeurde terug zal moeten gaan
Om dan weer thuis te weten
Dat waar ik ook heb gezeten
Het deel dat ik bij jou laat
Ook zonder mij wel blijft bestaan

Er is een deel van mij in de Ardennen blijven steken
Een ander stuk ligt in Italië aan zee
Weer een ander deel is in Les Landes gebleven
Ik neem steeds minder van mezelf nog mee

Zo heb ik als ik weg ben te weinig mee van mij
Zodat ik nooit lang weg kan blijven
Zodat ik terug moet naar daar waarvan ik kwam
Om dan weer thuis te weten dat ik niet kan vergeten
Zo komt alles wat ik achterlaat er als verlangen bij

Om dan thuis te weten
Dat ik niks kan vergeten
Zo komt alles wat ik achterlaat
Er als verlangen bij

Bram Vermeulen

Ik heb dit altijd een mooie tekst gevonden, maar nu in het bijzonder. De worm zat erin heb ik hier eens gezegd. Het is allemaal voorbij nu. Geen worm meer, maar ook geen relatie meer. Of hoe thuis komen niet altijd fijn is.

Hoe het weer was in het land zonder jou?

Eerst daalde er nevel

over de betonnen bergen.

Toen hing de zon als mist

over het paarlemoeren zand.

Toen bewoog de lucht

en werd klam als je oksels.

Een weerlicht sloeg mijn tanden dicht.

En alom steeg de geur

van de grote dieren die niet bestaan

tenzij in het gesuis van je oor,

in het geritsel van je haren.

Zo was het weer daar zonder jou.

Je was de luchtdruk en de dauw

en de sneeuw in mijn schedel.

Hugo Claus

Enkele dagen geleden kwam er een mooie hond op me toe met een stokje in de bek. Tot mijn verbazing sprak het beest: “Ik ben de hond van Elle, al zegt ze dat geen hond heeft, maar ze geeft me af en toe wel bevelen en ze vroeg me je dit stokje te brengen.” Ik voelde me net Alice Joe in Wonderland, maar wie kan Elle iets weigeren?

Het is wel een moeilijke opdracht. Niet zozeer om enkele favoriete stukjes te noemen, maar vooral om een keuze te maken. Ik heb een heel brede muzieksmaak en afhankelijk van mijn stemming kan ik naar pop, blues, rock, kleinkunst, klassiek of jazz luisteren. Ik ben niet mee met de laatste trends, maar probeer die dingen te zoeken die karakter hebben, nog met échte instrumenten gemaakt, al moet ik bekennen dat ik in een onbewaakt moment, bvb als ik urenlange autoritten moet maken, durf mee kwelen met nogal kitschige dingen.

Maar goed, ik ben rond de pot aan het draaien. Een keuze dus, geen definitieve en zeker geen volledige en ook een klein beetje beïnvloed door wat ik vond op het net om dit stukje een beetje levendiger te maken. (Als je overal klikt, ben je wel even bezig.)

Ik ben geen echte kenner, maar ik hou van jazz. Niet de vergezochte, moderne jazz, maar de vrij toegankelijke, beluisterbare muziek. Chet Baker hoort bij mijn favorieten. Hij zong ook wel, maar ik hoor hem liever met zijn trompet. Waarom moest hij ook met zijn zatte botten uit dat hotelvenster in Amsterdam gaan hangen?

 Voor wie de smaak te pakken heeft, nog een andere legendarische trompetspeler: the one and only Miles Davis. Hier niet meteen een echt jazznummer, maar wel een heel intieme versie van Time after Time.

Daarnaast heb ik een zwak voor crooners. Ol’ Blue Eyes behoort op dat gebied natuurlijk tot de groten der aarde en de   keuze   is   moeilijk. Ik heb dan ook niks tegen het feit dat ze opnieuw “in” zijn en dat Michael Bublé, Diana Krall (mevrouw Elvis Costello, lucky him!) en zelfs George Michael het genre nieuw leven inblazen.

Verder kan ik een ouwe rocker als Joe Cocker, maar ook Dire Straits (mooi deze live versie!), Zucchero en Sting ook nog altijd appreciëren. Al vind ik van dit liedje vooral de tekst geweldig. Tom Waits doet me altijd aan donkere, rokerige kroegen en te veel wiskey denken. Let op de saxofoon! (Over saxofoon en mooie vrouwen gesproken, nog snel even Candy Dulfer hier binnensmokkelen.)

Ik ging het nog over luisterliedjes en over de groten van het chanson (de teksten!) hebben, maar dit stukje wordt echt te lang (en misschien te saai?), maar ik kan het echt niet laten het ook nog even over klassiek te hebben. Naar schatting 65-70% van mijn toch wel grote CD verzameling is klassieke muziek. Ik had het hier al eens even over dat stukje uit de Carmina Burana dat voor mij echt kippenvelblues is. Mijn klassieke favorieten? Moeilijk, nee, onmogelijk te zeggen, maar Vivaldi staat toch wel heel hoog op het lijstje. G.F. Händel staat er dan vlakbij. Wie de film “Farinelli” gezien heeft, zal zich dit stukje uit de opera “Rinaldo” misschien wel herinneren, hier gezongen door de Romeinse mezzosopraan Cecilia Bartoli. In 2005 was de opera trouwens in een schitterende versie te zien in Antwerpen.

Om af te sluiten, voor degenen die nog niet afgehaakt hebben tenminste, want dit is langer geworden dan ik wilde, even een uitstapje naar de musical, een genre dat ik wel kan smaken, ook al is het vaak zeemzoet en sentimenteel. Ik kies een stukje uit Notre Dame, het verhaal van Victor Hugo op tekst en muziek van Riccardo Cocciante. En ik koos het een mooie tekst heeft en omdat de eerste zin via een woordspeling een ode wordt aan de lieve vrouw die me dit stokje doorgaf, maar die nu wat slapjes in haar bed ligt. Opdat ze snel geneest! "Belle. C’est un mot qu’on dirait inventé pour ELLE".

Intussen huist ze al zo lang in mijn hoofd
en al zo bijna overal - maar wie ze is

een zinloze vraag, je zoekt in je herinneringen
naar iets onvoorstelbaars, ik weet het, maar
ook zinloze vragen vragen een antwoord

eigenlijk is ze nog steeds die jonge vrouw
die ik ooit toevallig ergens tegenkwam
- maar wie ze is- in mijn hoofd
vind ik haar niet terug

er zijn momenten dat ik ineens weer weet
dat de mens eenzaam is, ook ik

dat ik naar haar kijk en denk: zij daar
dat is ze, zo zichtbaar, zo sterfelijk

De ochtend

De ochtend van een nieuwe dag

De ochtend van mijn terugkeer

De ochtend van wie zich vergist heeft

De ochtend van wie verslagen is

De ochtend langs de straten

De ochtend van wie nu bezwijkt

En dan de dag boven mijn huis

De dag zonder excuus, een excuus

De dag bovenaan de trap

De dag die meer pijn doet, meer pijn

De dag aan jouw deur

De dag die me weer hierheen brengt

En dan de avond die je gezicht droogt

De avond die je een glimlach schenkt, een glimlach

De avond op je bed

De avond wist alles, alles

De avond in jouw handen

De avond in mijn handen, mijn handen

En dan de nacht zonder morgen

De nacht en jij die me altijd vergeeft

De nacht in het station

De nacht voor een nieuwe illusie

De nacht om niet te blijven

De nacht om niet te sterven, niet te sterven

De nacht om te herbeginnen

De nacht om weg te lopen, weg te lopen, weg weg

(eigen vertaling van L’alba, Riccardo Cocciante)

Ik kreeg een mailtje van Charlie B. die me vroeg wat In trutina wil zeggen en wat (1) met (2) te maken had, m.a.w. wat een liefdesgedicht met kunstschaatsen verbindt.

Het had inderdaad wat explicieter gekund, sorry.

- Carl Orff gebruikte voor zijn Carmina Burana teksten in het Latijn en In trutina zijn de 2 eerste woorden van dit gedicht in het Latijn. Hiermee wordt meestal de titel aangeduid.

- (1) is de vertaling van de Latijnse tekst van muziek ("In trutina", dus) die je bij (2) hoort.

- Het kunstschaatsen is eerder toeval, maar dit koppel (ik ken niets van schaatsen, maar het schijnt wereldniveau te zijn) danst op dit (volgens mij heel mooie) stukje uit de Carmina Burana.

Prettige zondag nog!

Ik postte daarnet de Nederlandse vertaling van een heel mooi stukje liefdespoëzie uit de Carmina Burana en toen vond ik dit.

Klikken en genieten.

In de weifelende balans van mijn gevoelens
strijden begerige liefde
en kuisheid met elkaar.
Maar ik kies wat ik zie,
buig mijn nek onder het juk;
ga onder het zo zoete juk door.

uit: Carl Orff, Carmina Burana

Trois allumettes une à une allumées dans la nuit

La première pour voir ton corps tout entier

La seconde pour voir tes yeux

La dernière pour voir ta bouche

Et l’obscuritè toute entière

pour me rappeler tout cela

en te serrant dans mes bras

Jacques Prévert

Même s'il y a des regrets
Des erreurs, des goûts amers et des secrets
Tout ce que l'on a eu, ce qui nous berce encore
Reste le souvenir des moments forts

Patricia Kaas

Nevel is 't niet meer voorbijgaan
van iets moois dat al volbracht is.
Nevel is gelukkig haast niet meer bestaan,
niet meer moeten
en nog even mogen.
Je was lang gebleven.
Nevel is even
daarna.
Ik zie haast nog je ogen.
Nevel is: nog bijna.

Herman De Coninck